إنَّ الْمَعْرِفَهَ، وَكَمالَ دینِ الْمُسْلِمِ تَرْكُهُ الْكَلامَ فیما لایُغْنیهِ، وَقِلَّهُ ریائِهِ، وَحِلْمُهُ، وَصَبْرُهُ، وَحُسْنُ خُلْقِهِ.
همانا معرفت و كمال دین مسلمان، در گرو رهاكردن سخنان و حرف هائى است كه به حال او و دیگران سودى ندارد. و از ریا و خودنمائى دورى جستن، در برابر مشكلات زندگى بردبار و شكیبا بودن و  داراى اخلاق پسندیده و نیك سیرت بودن است.

تحف العقول: ص 202، بحارالأنوار: ج 2، ص 129، ح 11

امام باقر عليه السلام فرمود: هنگامى كه لحظات پايان عمر پدرم فرا رسيد مرا به سينه اش چسبانيد و فرمود: پسرم ! به تو وصيت مى كنم آنچه را كه پدرم بهنگام شهادت وصيت كرد و پدرش (امير المؤ منين عليه السلام ) به او وصيت كرده بود و آن اينكه :
اصبر على الحق و ان كان مرا
در راه حق و صبر و استقامت داشته باش اگر چه تلخ باشد.

برگرفته از قصه هاى تربيتى چهارده معصوم

مؤ لف: محمد رضا اكبرى